درجه‌بندی نشریات علمی در ایران توسط معاونت پژوهشی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری انجام می‌شود. بالاترین درجه نشریات دانشگاهی در ایران، علمی–پژوهشی است و درجه مصوب دیگر، علمی – ترویجی نسبت به آن در سطح پائین‌تری قرار دارد.
علمی – پژوهشی:
مطابق تعریف، یک مقاله علمی–پژوهشی دنبال «جستجوی حقایق و کشف بخشی از معارف» است یا به «بیان اندیشه‌ای در موضوعی علم از طریق مطالعه‌ای نظام‌مند و برای یافتن روابط اجتماعی میان پدیده‌های طبیعی» می‌پردازد. این مقالات باید از اصالت و ابداع برخوردار باشند و مرزهای علم و فناوری را درمی‌نوردند. مخاطبان این نشریات، استادان دانشگاه، دانشجویان مقاطع تحصیلات تکمیلی و پژوهشگران مؤسسات تحقیقاتی هستند.برخی از مجلات علمی–پژوهشی ایرانی در مؤسسه اطلاعات علمی (ISI) نیز نمایه شده‌اند.
علمی – ترویجی:
یک مقاله علمی–ترویجی برای ارتقای سطح اطلاعات خواننده موضوعی علمی را ترویج می‌کند. اصولاً این مقالات جز آشناسازی هدفی ندارند و می‌توانند ترجمه با تألیف باشند. مخاطب این نشریات، افراد دارای تحصیلات دانشگاهی، دانش‌آموزان دبیرستان، صنعت‌گران، مخترعان، افراد دارای تحصیلات غیررسمی هستند.
علمی – عمومی:
آئین‌نامه دانشگاه آزاد اسلامی، درجه پائین‌تری از مجلات را که علمی–پژوهشی یا علمی–ترویجی نیستند را نیز زیر عنوان علمی–عمومی به رسمیت می‌شناسد که مطابق تعریف عبارتند از مجلاتی که «هر شماره آن با تأکید بر یک رشته علمی یا یک گروه آموزشی منتشر می‌شود» و از کمیسیون مجلات این دانشگاه دارای مجوز باشند، اما از وزارت علوم درجه مصوبی نداشته باشند.
